Ο θεσμός της εργασιακής εφεδρείας στο μικροσκόπιο

Συντάκτης: Γιάννης Αδαμόπουλος Πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών. 

Όταν η νομοθετική πρωτοβουλία υπαγορεύεται από παράγοντες εξωθεσμικούς, που προτάσσουν λύσεις ασύμβατες με το νομικό μας πολιτισμό και το δικαιικό μας σύστημα, δεν μπορεί παρά να οδηγούμαστε σε ρυθμίσεις που δεν επιλύουν τα αδιέξοδα στα οποία έχει περιέλθει η χώρα, αλλά αντίθετα τα επιτείνουν. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αποτελεί η υιοθέτηση και η έναρξη εφαρμογής του θεσμού της εργασιακής εφεδρείας, ο οποίος παρουσιάστηκε εντέχνως από τους εμπνευστές και τους υποστηρικτές του ως δήθεν ικανός να συμβάλλει στην ελάφρυνση των δημοσιονομικών βαρών.

Ο τομέας της δημόσιας διοίκησης έχει πληγεί εδώ και χρόνια - σχεδόν ανεπανόρθωτα - από ασύδοτες και ανεξέλεγκτες πολιτικές ευνοιοκρατίας, οι οποίες όχι μόνο συσσώρευσαν προσωπικό και επιβάρυναν τα κρατικά ταμεία, αλλά επιπλέον συνετέλεσαν εκ του αποτελέσματός τους στην απαξίωση του ίδιου του πολιτικού μας συστήματος. Να επισημάνω στο σημείο αυτό το εξής παράδοξο: Ενώ, κατά γενική ομολογία, ο δημόσιος τομέας διαθέτει πλεονάζον προσωπικό, ωστόσο σε αρκετές περιπτώσεις το δημόσιο ταμείο καλείται να καταβάλει αμοιβές για την υπερωριακή απασχόληση αρκετών υπαλλήλων…

Δυστυχώς όμως, αντί η πολιτική ηγεσία του τόπου να προσανατολιστεί προς την κατεύθυνση του εξορθολογισμού του δημόσιου τομέα, μέσω της καταγραφής του ανθρώπινου δυναμικού και του ανακαταμερισμού του σύμφωνα με τις σύγχρονες ανάγκες κάθε υπηρεσίας, επελέγη η εισαγωγή ενός θεσμού αποσπασματικού, κοινωνικά άδικου και ανάλγητου, που καταδικάζει συμπολίτες μας σε μια φάση οιονεί ανεργίας. Ποιος, ωστόσο, αδυνατεί να αντιληφθεί πως με την επιλογή αυτή ο κρατικός μηχανισμός όχι μόνο δεν αποκομίζει σημαντικά οικονομικά οφέλη αλλά αντίθετα επιβαρύνεται στην πραγματικότητα καθώς καταλήγει να χρηματοδοτεί την αδράνεια των δημόσιων υπαλλήλων κατά πλήρη κατάργηση κάθε έννοιας ανταποδοτικότητας;

Από την άλλη πλευρά, δεν απαιτούνται παρά οι στοιχειώδεις γνώσεις περί της κατάστασης που επικρατεί στην αγορά για να αντιληφθεί κανείς πως η εφαρμογή του θεσμού της εργασιακής εφεδρείας και η συνεπαγόμενη μείωση των εισοδημάτων των υπαλλήλων που θα υπαχθούν σε αυτόν θα έχει ως αναπόφευκτο αποτέλεσμα την επιδείνωση της υφεσιακής κατάστασης που βιώνει η οικονομία μας, καθώς θα περιοριστούν αντίστοιχα η εισροή και η κίνηση χρημάτων στην αγορά.

Το ιδιαίτερα ανησυχητικό φυσικά είναι πως ο θεσμός αυτός εμφανίζεται ως ένας προπομπός ενός κύματος απολύσεων στο δημόσιο τομέα, εξέλιξης που - κατά πλήρη βεβαιότητα - αναμένεται να πυροδοτήσει ανεξέλεγκτες κοινωνικές εντάσεις. Ωστόσο, αυτό που έχει ανάγκη η ελληνική οικονομία δεν είναι μόνο ο περιορισμός των εξόδων αλλά κυρίως η προώθηση της αναπτυξιακής προσπάθειας. Στην προσπάθεια αυτή αναμφίβολα δεν μπορούν να συμβάλλουν στρατιές ανέργων και, κατά συνέπεια, οικονομικά αδύναμων συμπολιτών μας. 

Η αναγκαιότητα του κεντρικού σχεδιασμού και της αποφυγής της άκριτης υιοθέτησης εμπνεύσεων εξωθεσμικών παραγόντων είναι πλέον περισσότερο επιτακτική από ποτέ. Οι προτεινόμενες και άμεσα εφαρμόσιμες λύσεις είναι πολλές: Εντελώς ενδεικτικά αναφέρω την εξάντληση των προσπαθειών ανακατανομής του ήδη υπάρχοντος προσωπικού, την παροχή κινήτρων για την αποκέντρωσή του, την επιλογή της στελέχωσης υπηρεσιών ικανών να παράξουν αναπτυξιακό και ορατό από τον κάθε πολίτη έργο (π.χ. τομέας κατασκευών και δημόσιων έργων), ενδεχομένως και την κινητροδότησή του για την αποχώρησή του από το δημόσιο τομέα με ταυτόχρονη όμως ενίσχυση (κυρίως μέσω της φορολογικής ελάφρυνσης) μιας επιχειρηματικής πρωτοβουλίας που θα αναληφθεί σε αντικατάσταση της μέχρι σήμερα απασχόλησης.

Οι μεγαλόπνοες εξαγγελίες απέτυχαν παταγωδώς. Ας δοκιμάσουμε να πορευτούμε σε λύσεις προφανείς, δίκαιες και πιο ορθολογικές.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο 
Πηγή:parapolitika.gr